Δείγμα της μοναδικής και ιστορικής φωτογραφίας του ΈντουαρντΓράφει ο Τίτος Κολώτας
Μέρος Z’
Ο Κινηματογράφος
Παραμονή των Χριστουγέννων του 1917 -ανήμερα των Φώτων του 1918 με το νέο ημερολόγιο- συμβαίνει ένα ιστορικό γεγονός για την ιστορία του κινηματογράφου στη Λεμεσό και την Κύπρο. Παρουσιάζεται στο Θέατρο Χατζηπαύλου η πρώτη, ερασιτεχνική έστω, καθαρά κυπριακή κινηματογραφική παραγωγή. Να πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή.
Ο Κινηματογράφος
Παραμονή των Χριστουγέννων του 1917 -ανήμερα των Φώτων του 1918 με το νέο ημερολόγιο- συμβαίνει ένα ιστορικό γεγονός για την ιστορία του κινηματογράφου στη Λεμεσό και την Κύπρο. Παρουσιάζεται στο Θέατρο Χατζηπαύλου η πρώτη, ερασιτεχνική έστω, καθαρά κυπριακή κινηματογραφική παραγωγή. Να πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή.
Την εποχή εκείνη ο πολυπράγμων και πολυτάλαντος λεμεσιανός Αντώνης Πηλαβάκης φέρνει στη Κύπρο την πρώτη κινηματογραφική εικονοληπτική μηχανή.
Ο Αντώνης Πηλαβάκης, γιος του επίσης πρωτοπόρου στον τομέα της κυπριακής βιομηχανίας, ναυτιλίας και τραπεζικών επιχειρήσεων Αριστοκλή Πηλαβάκη, ήταν έμπορος-παραγγελιοδοχος αλλά ασχολείτο ακόμα και με την φωτογραφία και την αρχιτεκτονική αφού με αρχικά σχεδία που καταρτίζει το 1914 στο Παρίσι από γνωστό αρχιτεκτονικό γραφείο και με τη βοήθεια στη συνέχεια του φίλου του αρχιτέκτονα Ζαχαρία Βόνδα στη Λεμεσό, τροποποιεί, αναπροσαρμόζει ο ίδιος και επιβλέπει την ανέγερση της μεγαλεπήβολης κατοικίας του που σήμερα στεγάζει (τρόπος του λέγειν…) τη Δημοτική Βιβλιοθήκη στην οδό Aγίου Ανδρέου.
Με την μηχανή του λοιπόν αυτή απαθανατίζει ιστορικά γεγονότα, σκηνές από την καθημερινή ζωή της Λεμεσού, πρόσωπα και προσωπικότητες της πόλης και άλλα.
Στο Θέατρο λοιπόν Χατζηπαύλου, όπως είπαμε στην αρχή, παρουσιάζει διάφορες ταινίες μικρού μεγέθους που γύρισε και περιλάμβανε, σύμφωνα και με τη σχετική αγγελία-διαφήμιση στις λεμεσιανές εφημερίδες της εποχής - την Γιορτή των Παλλεμεσίων του 1917, τις ιπποδρομίες της Λεμεσού, τη ζωή στο αριστοκρατικό θέρετρο των Πλατρών με εμφάνιση επιφανών προσωπικοτήτων της εποχής, τον Δημόσιο Κήπο, και άλλα. Κατά την διάρκεια της προβολής παρουσιάζεται ακόμα και ένα άλλο σημαντικό ιστορικό γεγονός. Η πρώτη -υποτυπώδης έστω- ταινία κινουμένων σχεδίων με σκίτσα του Γιώργου Φασουλιώτη, με το «καρικατουριστικό τάλαντο» του οποίου παρουσιάζονται επί της οθόνης «διάφορα σκίτσα γνωστοτάτων φίλων Λεμεσιανών κ.τ.λ. κ.τ.λ.» σύμφωνα με το δημοσίευμα.
Από το σημαντικότατο αυτό ιστορικό υλικό, η κόρη του Ελίζαμπεθ Πηλαβάκη συντήρησε και διέσωσε τελικά ένα σύνολο οκτώ λεπτών που θα πρέπει να αξιοποιηθεί και προβληθεί κατάλληλα και όπως αξίζει στη σημασία που έχει.
Ο Αντώνης Πηλαβάκης, γιος του επίσης πρωτοπόρου στον τομέα της κυπριακής βιομηχανίας, ναυτιλίας και τραπεζικών επιχειρήσεων Αριστοκλή Πηλαβάκη, ήταν έμπορος-παραγγελιοδοχος αλλά ασχολείτο ακόμα και με την φωτογραφία και την αρχιτεκτονική αφού με αρχικά σχεδία που καταρτίζει το 1914 στο Παρίσι από γνωστό αρχιτεκτονικό γραφείο και με τη βοήθεια στη συνέχεια του φίλου του αρχιτέκτονα Ζαχαρία Βόνδα στη Λεμεσό, τροποποιεί, αναπροσαρμόζει ο ίδιος και επιβλέπει την ανέγερση της μεγαλεπήβολης κατοικίας του που σήμερα στεγάζει (τρόπος του λέγειν…) τη Δημοτική Βιβλιοθήκη στην οδό Aγίου Ανδρέου.
Με την μηχανή του λοιπόν αυτή απαθανατίζει ιστορικά γεγονότα, σκηνές από την καθημερινή ζωή της Λεμεσού, πρόσωπα και προσωπικότητες της πόλης και άλλα.
Στο Θέατρο λοιπόν Χατζηπαύλου, όπως είπαμε στην αρχή, παρουσιάζει διάφορες ταινίες μικρού μεγέθους που γύρισε και περιλάμβανε, σύμφωνα και με τη σχετική αγγελία-διαφήμιση στις λεμεσιανές εφημερίδες της εποχής - την Γιορτή των Παλλεμεσίων του 1917, τις ιπποδρομίες της Λεμεσού, τη ζωή στο αριστοκρατικό θέρετρο των Πλατρών με εμφάνιση επιφανών προσωπικοτήτων της εποχής, τον Δημόσιο Κήπο, και άλλα. Κατά την διάρκεια της προβολής παρουσιάζεται ακόμα και ένα άλλο σημαντικό ιστορικό γεγονός. Η πρώτη -υποτυπώδης έστω- ταινία κινουμένων σχεδίων με σκίτσα του Γιώργου Φασουλιώτη, με το «καρικατουριστικό τάλαντο» του οποίου παρουσιάζονται επί της οθόνης «διάφορα σκίτσα γνωστοτάτων φίλων Λεμεσιανών κ.τ.λ. κ.τ.λ.» σύμφωνα με το δημοσίευμα.
Από το σημαντικότατο αυτό ιστορικό υλικό, η κόρη του Ελίζαμπεθ Πηλαβάκη συντήρησε και διέσωσε τελικά ένα σύνολο οκτώ λεπτών που θα πρέπει να αξιοποιηθεί και προβληθεί κατάλληλα και όπως αξίζει στη σημασία που έχει.
Η Φωτογραφία
Η φωτογραφική τέχνη επίσης γνώρισε ημέρες δόξας λαμπρές στη Λεμεσό. Με κύριους εκπρόσωπους τον Παύλο Ιωάννη Φώσκολο (1852-1927) και τον Έντουαρντ Βοσκεριτσιάν. Υπήρξαν ασφαλώς και πολλοί άλλοι σημαντικοί φωτογράφοι με αξιόλογο καλλιτεχνικό και ιστορικό έργο που μένει ακόμα αναξιοποίητο από την πόλη και τους μελετητές της ιστορίας της αλλά θα περιοριστούμε σε σύντομη αναφορά στους δυο αυτούς φωτογράφους λόγω στενότητας χώρου.
Ο Φώσκολος, γεννημένος στη Σμύρνη έρχεται στην Κυπρο με την άφιξη εδώ των άγγλων και εγκαθίσταται στη Λεμεσό όπου μαζί με τον Αρμένη φωτογράφο Μ. Παπατζιάν(μέχρι το 1890), ανοίγει το πρώτο επαγγελματικό φωτογραφείο στην πόλη. Σύμφωνα με τον ιστοριοδίφη Αριστείδη Κουδουνάρη: «Ό Φώσκολος εσυνέχισε μόνος σχεδόν μέχρι τέλους της ζωής του. Υπήρξε φωτογράφος του τότε Ύπατου Άρμοστού Sir Robert Biddulp. Διετέλεσε δια πολλά χρόνια φωτογράφος των βρετανικών στρατευμάτων, όλων σχεδόν των οικογενειών της πόλεως, αλλά και άλλων από τας άλλας πόλεις. Εφωτογράφισε δημοσίας, ιδιωτικάς κοινωνικάς εκδηλώσεις, εκδρομάς εις τα βουνά, αρχαιολογικούς χώρους, μοναστήρια, πανοραμικάς ό ψεις πόλεων. Δραστήριος ων αφιέρωσε μέγα μέρος του χρόνου εις την δημιουργίαν κάρτ-ποστάλ δι’ όλην την Κύπρον. Δια το καλλιτεχνικόν του ταλέντον έτυχεν του χρυσού μεταλλίου υπό της εν Αθήναις Κυπριακής Εκθέσεως, η οποία έγινεν εις Ζάππειον τό 1901 και της Βιομηχανικής Εκθέσεως το 1911, ή οποία έγινεν εις Λεμεσόν»
Ο φωτογράφος Έντουαρντ αρμενικής καταγωγής και γεννημένος στην Κιλικία της Μικράς Ασίας από εύπορη και μορφωμένη οικογένεια που καταφεύγει στη Κύπρο καταδιωγμένη για να σωθεί από την τουρκική γενοκτονία. Ο πατέρας του καθηγητής και λόγιος, για βιοπορισμό επιδίδεται στην προσφυγιά στην φωτογραφική τέχνη στην οποία μυεί και τον μικρό Εντουαρντ.
Το 1920 σε ηλικία 18 χρονών έρχεται στη Λεμεσό και γίνεται μαθητής του Φώσκολου από τον οποίον μυείται στα μυστικά της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και του πορτρέτου. Μένει μαζί του για έξη χρόνια και με το θάνατο του Φώσκολου ανοίγει το δικό του φωτογραφείο μαζί με τον αδελφό του, επίσης σημαντικό φωτογράφο Βαρούς. Για πολλές δεκαετίες φωτογραφίζει τα πρόσωπα όλων των λεμεσιανών αλλά αφήνει και μοναδικής ιστορικής αξίας φωτογραφίες τοπίων, χώρων και κτηρίων της πόλης και φωτογραφικού ρεπορτάζ, όπως τα μεγάλα συλλαλητήρια των οκτωβριανών του 1931.
Ο γράφων μαζί με την ιστορικό Άννα Μαραγκού επιμελείται το 1999 την έκδοση φωτογραφικού άλμπουμ με ενδεικτική δουλειά του Έντουαρντ, έκδοση του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Λαϊκής Τράπεζας.
http://www.foni-lemesos.com/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου