.jpg)
Όταν φονεύθηκε ήταν τελειόφοιτος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, ενώ ήταν απόφοιτος του δημοτικού σχολείου Ριζοκαρπάσου. Από μικρός έβραζε μέσα του ο καημός για την Ελλάδα και την Ένωση. Κάθε του λόγος και κουβέντα ήταν για την Ελλάδα. Όπως χαρακτηριστικά αφηγείται η μητέρα του, συνέχεια της τόνιζε. ''Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας''. Κι ας ήταν μόλις δεκαεφτάμισή χρονών όταν έφυγε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τεράστιας ελληνικής ψυχής του, ήταν όταν αιμόφυρτος από τη σφαίρα που του τρύπησε την καρδιά, συνέχισε, κάνοντας τα τελευταία βήματα του, πριν εισέλθει στο πάνθεον τον ηρώων, φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει, αυτό για το οποίο θυσιάστηκε: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ». Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια. Με αυτά έφυγε από τη σκλαβωμένη Κύπρο, και μας έδειξε το δρόμο για τη λευτεριά.
Με το ξέσπασμα του αγώνα τον Απρίλη του 1955, γράφει στον πατέρα του, διδάσκοντας μας σήμερα τι είναι φιλοπατρία: «Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια»
Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), συμμετέχει στη μαθητική εκδρομή - προσκύνημα στη μητέρα Ελλάδα μαζί με το σχολείο του. Καταθέτουν στεφάνι στον Άγνωστο στρατιώτη. Ο Πετράκης δεν μπορούσε να μην ήταν εκεί. Σημαιοφόρος του Γυμνάσιου Ριζοκαρπάσου, με τη μαθητική στολή και το πηλίκιο του. Ενθουσιασμένος από τη επίσκεψη του στη Ελλάδα, γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος»
Επιστρέφοντας από την μητέρα Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Έκανε τα πρώτα του βήματα για να ενταχθεί στο αντάρτικο.
Τον Οκτώβριο του 1955, ο Πετράκης άριστος μαθητής, παραλαμβάνει την Ελληνική σημαία του σχολείου του, από τον διευθυντή του, Γυμνασίαρχο, Χαράλαμπο Φελά. Παραλαμβάνει το ιερό χρέος. Το αντιλαμβάνεται.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου συγκρούστηκαν με το στρατό και η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου. Την επομένη, 7 Φεβρουαρίου 1956, μεγάλη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες. Εκείνοι χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον των διαδηλωτών. Κατά την αποχώρηση, Άγγλος στρατιώτης στόχευσε και πυροβόλησε τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, κραύγασε "Ζήτω η Ένωση" και έπεσε. Ήταν ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της ελληνικής Κύπρου. Η θυσία του θα διδάσκει στις επόμενες γενιές το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος για την ελευθερία της πατρίδας.
Ο Πετράκης Γιάλλουρος βρίσκεται αποτελεί σήμερα φάρο για την μαθητιώσσα νεολαία που συνεχίζει τον δικό του αγώνα για απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους ξένους δυνάστες και την συνένωσή της με τον υπόλοιπο εθνικό κορμό. Αποτελεί για εμάς οδηγό στο δύσκολο μονοπάτι που διαλέξαμε, στο μονοπάτι του αγώνα και της αρετής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου