αναπλ. καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Χρύσανθου Χρυσάνθου, με τίτλο «Ο άλλος πόλεμος των γιατρών το 1974. Προσωπικές μαρτυρίες για την περίθαλψη τραυματιών κατά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο», με εκδότη τον Ιατρικό Σύλλογο Λευκωσίας - Κερύνειας «Ιπποκράτης». Πρόκειται για ένα πλήρες κεφάλαιο για το 1974 που συναρθρώνεται σε 85 σπονδυλωτές αφηγήσεις, για τον ρόλο και την προσφορά των γιατρών στην πιο μαύρη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου.
Το ειρηνικό έργο των Κυπρίων γιατρών θα διαδεχόταν στις 15 Ιουλίου 1974 η προσφορά τους στην περίθαλψη των θυμάτων των αδελφοκτόνων συγκρούσεων και των δολοφονικών επιθέσεων του πραξικοπήματος. Πέντε μέρες αργότερα, στις 20 Ιουλίου, οι γιατροί έπρεπε να ανταποκριθούν στις κολοσσιαίες ανάγκες που προέκυψαν μέσα σε συνθήκες χάους και ακυβερνησίας και κάτω από τους βομβαρδισμούς των τουρκικών αεροπλάνων και τις μάχες που μαίνονταν. Οι αφηγήσεις καταγράφουν το άγραφο έπος ενός αγνώστου πολέμου, και μέσα από τους ψυχρούς αριθμούς των νοσηλευθέντων και των εγχειρισθέντων ο αναγνώστης υποκλίνεται στο σθένος εκείνων των γιατρών που συνέχισαν να ασκούν τα ιατρικά τους καθήκοντα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και να μην εγκαταλείπουν τα δικά τους χαρακώματα, όπως δυστυχώς έπραξαν άλλοι… Τα ίδια καθήκοντα σε πιο δραματικές συνθήκες άσκησαν οι ίδιοι άνθρωποι και στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, όταν ο πανικός είχε αδειάσει τη Λευκωσία και ο πόλεμος είχε φτάσει για τα καλά στη γειτονιά του Γενικού Νοσοκομείου.
Οι πιο πολλές από τις αφηγήσεις των 85 γιατρών ανήκουν σε άνδρες: 69 απέναντι σε 16 γυναίκες. Οι ειδικότητες και η ηλικία διαφέρουν, ενώ άλλοι εργάζονταν στα κρατικά νοσοκομεία, άλλοι ιδιώτευαν ή είχαν κλινικές. Το βάρος των αφηγήσεων επικεντρώνεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και στα άλλα δημόσια νοσοκομεία. Πέρα από τα πρόσωπα των αφηγητών, οι ιστορίες συνθέτουν τη συνολική προσφορά των γιατρών της Κύπρου, στις χαλεπές ώρες του πραξικοπήματος και της εισβολής, αλλά και στους επόμενους μήνες, όταν έπρεπε να παραμερίσουν τις δικές τους έγνοιες και να συμπαρασταθούν στους πάσχοντες και νοσούντες. Ιστορίες για τους νεαρούς φοιτητές της Ιατρικής που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή (δύο σκοτώθηκαν πολεμώντας), τους δύο νοσηλευτές του ψυχιατρείου Αθαλάσσας που φονεύθηκαν από τους βομβαρδισμούς των τουρκικών αεροπλάνων, τους γιατρούς που διέκοψαν τις άδειές τους (ακόμη και από το εξωτερικό) για να δώσουν το «παρών» τους, τη νεαρή γιατρό που κράτησε ανοικτό το νοσοκομείο Λαπήθου, τον απλό Κερυνειώτη που μετέφερε τους τραυματίες από την Κερύνεια στη Λευκωσία, τον χειρουργό που περιγράφει με σπαραγμό τον θάνατο στα χέρια του, του τελευταίου του τραυματία, τους ιατρούς ψυχών και σωμάτων που περιέθαλψαν τα τραγικά θύματα των εκατοντάδων αποτρόπαιων βιασμών που διέπραξε ενδόξως ο τουρκικός στρατός, την Αμμοχωστιανή καρκινοπαθή, που πέθανε κάτω από μια πορτοκαλιά στο χωριό Σωτήρα, την προσφυγική της στέγη ύστερα από τον Αύγουστο του 1974. Η ανάδειξη, μέσω μιας άλλης οπτικής, των τεράστιων πληγών που άφησε στην κυπριακή κοινωνία η τουρκική εισβολή του 1974.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο-δίκαιος έπαινος για τους γιατρούς που έπραξαν το καθήκον τους προκινδυνεύοντας μέσα στις φλόγες του πολέμου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου