Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ Η ΕΛΛΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΙ ΚΑΙ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - Η ΟΛΕΘΡΙΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΙΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΜΟΓΕΝΩΝ εν έτει 1917(Β΄ΜΕΡΟΣ)
Δικηγόρου, Δημοσιολόγου, Προέδρου του "Πατριωτικού Συνδέσμου των Κυπρίων"
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΩΣ
Ο Βενιζέλος ελθών εις την Ελλαδα, αντελήφθη ότι η διοργάνωσις των στρατιωτικών δυνάμεων έπρεπε να είναι το πρώτον του μέλημα. Χάρις και εις τας προσπαθείας του το Έθνος δεν ευρέθη όλως ανέτοιμον, όταν κατά το 1912 τα πράγματα εν Ανατολή επήρχοντο ραγδαία. Αν και μέχρι του 1912 ο Ελληνισμός είχεν υποστή πολλάς συμφοράς, εν τούτοις ήτο ακόμη ακέραιος εις τας κυρίας αυτού βάσεις. Ήνθει εν Μικρά Ασία, υφίστατο ακμαίος εν Θράκη, επάλαιεν ερρωμένως εν Μακεδονία. Η Κρήτη ήτο εις τα πρόθυρα της ενώσεως, η Ήπειρος εθεωρείτο ότι θα ηνούτο με την Ελλάδα εις πρώτην ευκαιρίαν, η Κύπρος επίσης. Δεν υπελείπετο παρά μόνον μία πνοή νέου βίου εις το εθνικόν κέντρον, όπως σωθή η πατρίς κατά τον επερχόμενον κλύδωνα. Διότι ήτο φανερόν, ότι είχε σημάνει η ώρα της εκκαθαρίσεως, η πεπρωμένη ώρα, καθ' ην θα εκρίνετο η τύχη της Ανατολής και το Έθνος θα επλήρωνε δια τα σφάλματα του παρελθόντος και την κακήν του Πολιτείαν. Οι Νεότουρκοι ηπείλουν τον εν Τουρκία Ελληνισμόν δι' εξοντώσεως, η Μακεδονία προ παντός εκινδύνευεν από τους Αυστριακούς, τους Βουλγάρους και τους Αλβανούς.
Εάν η Ελλάς κατά την στιγμήν ταύτην δεν είχε κάμει την μεταβολήν, η οποία είχε φέρει τον Βενιζέλον εις τα πράγματα, ίσως θα ήτο χαμένη.
Ο Βενιζέλος κατορθώσας, όπως η Ελλάς αναμιχθή εις όλας τας έκτοτε περιπετείας τού -προς την λύσιν βαίνοντος- Ανατολικού Ζητήματος κατέστη εθνική και ιστορική φυσιογνωμία. Το ζήτημα είναι πώς οδήγησε τα πράγματα και πώς τα οδηγεί, εάν δύνανται να οδηγηθούν καλύτερον και εάν η εκκαθάρισις ημπορούσε να γίνη με ολιγωτέρας δια τον Ελληνισμόν καταστροφάς.
Ο Βενιζέλος ενόμιζεν ότι έσωζε τον Ελληνισμόν εάν έρριπτεν εις το βάραθρον μέρος της Μεγάλης Ιδέας δια να σώση το υπόλοιπον. Από το κλυδωνιζόμενον καράβι έρριψεν εις την θάλασσαν μερικά παιδιά δια να σώση την μάναν και τα υπόλοιπα.
Ο Βενιζέλος ούτως απ' αρχής παρίσταται ως ο θλιβερός εκκαθαριστής αθλίας εθνικής καταστάσεως.
Είπε περίπου εις τους Έλληνας: «Με τα σφάλματα, τα οποία διεπράξαμεν, Μεγάλην Ιδέαν μη περιμένετε. Θα σώσωμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθή και δια να σωθή κάτι, πρέπει ο Ελληνισμός να κάμη αβαρίαν».
Και με το πνεύμα αυτό, θέλων να προλάβη τα γεγονότα, θέλων να καταπλήξη τον κόσμον με την τόλμην του, πριν ή σκεφθή καλώς τας συνεπείας, πριν ιδή καλώς αν τα εθνικά πράγματα ηδύναντο αλλέως και καλύτερον να σωθούν, εισήλθεν εις συμμαχίαν με τους Βουλγάρους και τους Σέρβους(13), όπως πολεμήση την Τουρκίαν και πραγματοποιήση το όνειρον «της Ομοσπονδίας του Αίμου».
Εάν η Ελλάς κατά την στιγμήν ταύτην δεν είχε κάμει την μεταβολήν, η οποία είχε φέρει τον Βενιζέλον εις τα πράγματα, ίσως θα ήτο χαμένη.
Ο Βενιζέλος κατορθώσας, όπως η Ελλάς αναμιχθή εις όλας τας έκτοτε περιπετείας τού -προς την λύσιν βαίνοντος- Ανατολικού Ζητήματος κατέστη εθνική και ιστορική φυσιογνωμία. Το ζήτημα είναι πώς οδήγησε τα πράγματα και πώς τα οδηγεί, εάν δύνανται να οδηγηθούν καλύτερον και εάν η εκκαθάρισις ημπορούσε να γίνη με ολιγωτέρας δια τον Ελληνισμόν καταστροφάς.
Ο Βενιζέλος ενόμιζεν ότι έσωζε τον Ελληνισμόν εάν έρριπτεν εις το βάραθρον μέρος της Μεγάλης Ιδέας δια να σώση το υπόλοιπον. Από το κλυδωνιζόμενον καράβι έρριψεν εις την θάλασσαν μερικά παιδιά δια να σώση την μάναν και τα υπόλοιπα.
Ο Βενιζέλος ούτως απ' αρχής παρίσταται ως ο θλιβερός εκκαθαριστής αθλίας εθνικής καταστάσεως.
Είπε περίπου εις τους Έλληνας: «Με τα σφάλματα, τα οποία διεπράξαμεν, Μεγάλην Ιδέαν μη περιμένετε. Θα σώσωμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθή και δια να σωθή κάτι, πρέπει ο Ελληνισμός να κάμη αβαρίαν».
Και με το πνεύμα αυτό, θέλων να προλάβη τα γεγονότα, θέλων να καταπλήξη τον κόσμον με την τόλμην του, πριν ή σκεφθή καλώς τας συνεπείας, πριν ιδή καλώς αν τα εθνικά πράγματα ηδύναντο αλλέως και καλύτερον να σωθούν, εισήλθεν εις συμμαχίαν με τους Βουλγάρους και τους Σέρβους(13), όπως πολεμήση την Τουρκίαν και πραγματοποιήση το όνειρον «της Ομοσπονδίας του Αίμου».
Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΟΥ
Αλλ' η πολιτική αυτή υπήρξε φοβερά εσφαλμένη και ριψοκίνδυνος, το οφείλομεν δε εις την τύχην εάν εξ αυτής δεν υπέστημεν ήδη μεγαλύτερα δεινά.
Ο Βενιζέλος διέπραττε τα δύο κολοσσιαία σφάλματα.
α) Συνεμάχει με τους Βουλγάρους χωρίς να τους γνωρίζει.
β) Εθυσίαζε τα 3/4 της Μακεδονίας και όλην την Θράκην χάριν της ουτοπίας της «Βαλκανικής λεγομένης Ομοσπονδίας», διότι δια να επιτύχη συμβιβασμόν των Βουλγαρικών, Σερβικών και Ελληνικών συμφερόντων, και καταστήση δυνατήν την ειρήνην εν τω Αίμω, όταν εις το τέλος του -κατά της Τουρκίας- πολέμου, επρόκειτο να μοιράση με τους τέως συμμάχους την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν, εθεώρει την Ελλάδα ευτυχή, εάν ηδύνατο να κρατήση την Θεσσαλονίκην με την Χαλκιδικήν.
Είμεθα βέβαιοι, ότι εάν εγνώριζε τί άτιμον και παράσπονδον και κακούργον έθνος είναι οι Βούλγαροι, όπως έπρεπε να τους γνωρίζει ένας εθνικός ηγέτης, ουδέποτε θα διέπραττε την συμμαχίαν του 1912.
Διότι, οι Βούλγαροι δεν εσκέπτοντο όπως ο Βενιζέλος, όστις εθυσίαζε σπουδαία Ελληνικά συμφέροντα χάριν της «Διαρκούς Ειρήνης». Αυτών άμεσον πρόγραμμα είναι η κατάκτησις της Θεσσαλονίκης, απώτερος δε σκοπός η υποδούλωσις της Ελλάδος και η εξόντωσις του Ελληνισμού.
Με τοιούτον λαόν εις τον Αίμον πρέπει να το καταλάβη ο καθένας, ότι ειρήνη εις τον Αίμον είναι αδύνατος και ουτοπία η περίφημος Ομοσπονδία του Αίμου. Και ο Βενιζέλος έπρεπε πρώτος να το γνωρίζη και να εργάζεται μόνον δια την εξόντωσιν των Βουλγάρων και όχι δια να τους φέρη εις το Αιγαίον και την Κωνσταντινούπολιν.
Ειρήνην εις τον Αίμον θα έχωμεν μόνον ίσως εάν οι Βούλγαροι περιορισθώσιν εις τα παλαιά των όρια και διδαχθούν όπως επί Βουλγαροκτόνου να μένουν ήσυχοι.
Αλλά και πάλιν αμφιβάλλομεν.
Εις τας Αθήνας πρέπει να ιδρυθή ιδιαιτέρα Σχολή, εις την οποίαν να μελετώμεν τας Βουλγαρικάς μεθόδους δια να αμυνώμεθα διαρκώς. Αλλά δεν αρκεί μόνον να αμυνώμεθα, πρέπει εν ανάγκη να μεταχειρισθώμεν τας Βουλγαρικάς μεθόδους εναντίον των.
Ο νόμος των αντιποίνων έπρεπε να είναι το σύνθημα του Έθνους, και όπως αυτοί φωνάζουν, ότι το πρόγραμμά των είναι να φθάσωσιν εις Αθήνας, πρέπει και ημείς να εργαζόμεθα, ως εάν το πρόγραμμά μας να ήτο να φθάσομεν εις την Σόφιαν.
Έπρεπε να κάμωμεν δύο πολέμους με τους Βουλγάρους και να υποστώμεν δις τας σφαγάς και τας ατιμίας των δια να καταλάβη ίσως και ο κ. Βενιζέλος, αλλά αμφιβάλλομεν αν και πάλιν παραιτηθή του ονείρου της «Ομοσπονδίας του Αίμου».
Ο Υπουργός του Βενιζέλου Παπαναστασίου(14) έλεγε προ μικρού εις συντάκτην του «Ελευθέρου Τύπου» (10 Οκτωβρίου): «Υπήρξα πάντοτε θιασώτης συνεννοήσεως μέχρι συμπολιτειακής οργανώσεως των Βαλκανικών λαών. Αλλά εκ των πραγμάτων επείσθην ότι μετά των Βουλγάρων η συνεννόησις είναι αδύνατος, εφόσον δεν μεταβάλλονται. Και πρώτος όρος της μεταβολής είναι η τιμωρία των υπαιτίων».
Πάλιν καλά, που το εκαταλάβατε κατόπιν τόσων δεινών. Αλλ' οι Βούλγαροι δεν θα τιμωρηθούν και επομένως δεν θα μεταβληθούν, καθώς δεν θα μεταβληθώμεν και ημείς. Ο Βενιζέλος είναι άξιος ν' αρχίση να εργάζεται δια νέαν «Ομοσπονδίαν». Η απερισκεψία και η άγνοιά του τον ώθησαν εις την Συμμαχίαν του 1912. Αν εγνώριζεν επαρκώς τους Βουλγάρους θα επροτίμα να συμμαχήση με τους Τούρκους. Πώς
συνεμάχησε δε;Ο Βενιζέλος διέπραττε τα δύο κολοσσιαία σφάλματα.
α) Συνεμάχει με τους Βουλγάρους χωρίς να τους γνωρίζει.
β) Εθυσίαζε τα 3/4 της Μακεδονίας και όλην την Θράκην χάριν της ουτοπίας της «Βαλκανικής λεγομένης Ομοσπονδίας», διότι δια να επιτύχη συμβιβασμόν των Βουλγαρικών, Σερβικών και Ελληνικών συμφερόντων, και καταστήση δυνατήν την ειρήνην εν τω Αίμω, όταν εις το τέλος του -κατά της Τουρκίας- πολέμου, επρόκειτο να μοιράση με τους τέως συμμάχους την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν, εθεώρει την Ελλάδα ευτυχή, εάν ηδύνατο να κρατήση την Θεσσαλονίκην με την Χαλκιδικήν.
Είμεθα βέβαιοι, ότι εάν εγνώριζε τί άτιμον και παράσπονδον και κακούργον έθνος είναι οι Βούλγαροι, όπως έπρεπε να τους γνωρίζει ένας εθνικός ηγέτης, ουδέποτε θα διέπραττε την συμμαχίαν του 1912.
Διότι, οι Βούλγαροι δεν εσκέπτοντο όπως ο Βενιζέλος, όστις εθυσίαζε σπουδαία Ελληνικά συμφέροντα χάριν της «Διαρκούς Ειρήνης». Αυτών άμεσον πρόγραμμα είναι η κατάκτησις της Θεσσαλονίκης, απώτερος δε σκοπός η υποδούλωσις της Ελλάδος και η εξόντωσις του Ελληνισμού.
Με τοιούτον λαόν εις τον Αίμον πρέπει να το καταλάβη ο καθένας, ότι ειρήνη εις τον Αίμον είναι αδύνατος και ουτοπία η περίφημος Ομοσπονδία του Αίμου. Και ο Βενιζέλος έπρεπε πρώτος να το γνωρίζη και να εργάζεται μόνον δια την εξόντωσιν των Βουλγάρων και όχι δια να τους φέρη εις το Αιγαίον και την Κωνσταντινούπολιν.
Ειρήνην εις τον Αίμον θα έχωμεν μόνον ίσως εάν οι Βούλγαροι περιορισθώσιν εις τα παλαιά των όρια και διδαχθούν όπως επί Βουλγαροκτόνου να μένουν ήσυχοι.
Αλλά και πάλιν αμφιβάλλομεν.
Εις τας Αθήνας πρέπει να ιδρυθή ιδιαιτέρα Σχολή, εις την οποίαν να μελετώμεν τας Βουλγαρικάς μεθόδους δια να αμυνώμεθα διαρκώς. Αλλά δεν αρκεί μόνον να αμυνώμεθα, πρέπει εν ανάγκη να μεταχειρισθώμεν τας Βουλγαρικάς μεθόδους εναντίον των.
Ο νόμος των αντιποίνων έπρεπε να είναι το σύνθημα του Έθνους, και όπως αυτοί φωνάζουν, ότι το πρόγραμμά των είναι να φθάσωσιν εις Αθήνας, πρέπει και ημείς να εργαζόμεθα, ως εάν το πρόγραμμά μας να ήτο να φθάσομεν εις την Σόφιαν.
Έπρεπε να κάμωμεν δύο πολέμους με τους Βουλγάρους και να υποστώμεν δις τας σφαγάς και τας ατιμίας των δια να καταλάβη ίσως και ο κ. Βενιζέλος, αλλά αμφιβάλλομεν αν και πάλιν παραιτηθή του ονείρου της «Ομοσπονδίας του Αίμου».
Ο Υπουργός του Βενιζέλου Παπαναστασίου(14) έλεγε προ μικρού εις συντάκτην του «Ελευθέρου Τύπου» (10 Οκτωβρίου): «Υπήρξα πάντοτε θιασώτης συνεννοήσεως μέχρι συμπολιτειακής οργανώσεως των Βαλκανικών λαών. Αλλά εκ των πραγμάτων επείσθην ότι μετά των Βουλγάρων η συνεννόησις είναι αδύνατος, εφόσον δεν μεταβάλλονται. Και πρώτος όρος της μεταβολής είναι η τιμωρία των υπαιτίων».
Πάλιν καλά, που το εκαταλάβατε κατόπιν τόσων δεινών. Αλλ' οι Βούλγαροι δεν θα τιμωρηθούν και επομένως δεν θα μεταβληθούν, καθώς δεν θα μεταβληθώμεν και ημείς. Ο Βενιζέλος είναι άξιος ν' αρχίση να εργάζεται δια νέαν «Ομοσπονδίαν». Η απερισκεψία και η άγνοιά του τον ώθησαν εις την Συμμαχίαν του 1912. Αν εγνώριζεν επαρκώς τους Βουλγάρους θα επροτίμα να συμμαχήση με τους Τούρκους. Πώς
Η ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1912
Οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι είχον κάμει μεταξύ των Συμμαχίαν, όπως επιτεθούν κατά της Τουρκίας και εν περιπτώσει επιτυχίας είχον συνεννοηθή περί της μεταξύ των διανομής ολοκλήρου της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Τί ήλπιζεν ο Βενιζέλος εισερχόμενος εις τοιαύτην Συμμαχίαν;
Σέρβοι και Βούλγαροι, δεχόμενοι την Ελλάδα εις την Συμμαχίαν, εσκέπτοντο μόνον να της αφήσουν την Κρήτην και την Ήπειρον.
Ο Βενιζέλος ώφειλε να γνωρίζη ότι συμμαχών με αυτούς εκινδύνευε να χάση και τας Αθήνας.
Όταν εκηρύχθη ο πόλεμος του 1912 έγραψα εξ Αιγύπτου, ένθα εδικηγόρουν, εις τον Υπουργόν του Βενιζέλου Εμμ. Ρέπουλην(15), προς ον με συνέδεε κάποια παλαιά δημοσιογραφική φιλία, επιστολήν την οποίαν δύναται να εύρη, εάν φυλάττη όπως εγώ τα γράμματα, τα οποία λαμβάνει.
Του έγραφα: «Επράξατε επικίνδυνα, συμμαχήσαντες με τους Βουλγάρους. Προσέξατε, διότι αφού τους οδηγήσετε εις Κωνσταντινούπολιν, θα στραφούν κατά των Αθηνών».
Απέναντι των Βουλγάρων, μίαν πολιτικήν είχεν η Ελλάς, παρασκευήν στρατού και στόλου και φανατισμόν εις την Μεγάλην Ιδέαν, όπως αμφισβητήσωμεν μίαν ημέραν και αυτήν την Αν. Ρωμυλίαν(16), και τιμωρήσωμεν τους Βουγλάρους δια τας μέχρι τούδε καταδιώξεις του Ελληνισμού εν Μακεδονία και Βουλγαρία.
Αντ' αυτής της πολιτικής ο Βενιζέλος επήρεν από το χέρι τους Βουλγάρους και τους είπε: «Αγαπητοί Βούλγαροι, ξεύρω ότι διψάτε θάλασσαν, Αιγαίον Κωνσταντινούπολιν, Θεσσαλονίκην, ότι πεινάτε Ελληνικόν κρέας. Ελάτε να σας τα δώσω όλα, σας παρακαλώ μόνον να μου αφήσετε και εμένα ένα κομμάτι. Και αφού τα φάτε, ελπίζω να καθήσετε ήσυχοι, διότι εγώ θυσιάζω τον μισόν Ελληνισμόν δια να σώσω τον άλλον μισόν, και πραγματοποιήσω το όνειρον της ΄Βαλκανικής Ομοσπονδίας΄».
Ούτως ο μεγαλύτερος μεταξύ μας Έλλην, τον οποίον ονομάζομεν Καβούρ, Μεσσίαν, Σωτήρα, Βουλγαροκτόνον, κατέφερε πρώτος το καιριώτερον πλήγμα κατά της Μεγάλης Ιδέας, καθ' ην στιγμήν η άνοδός του εις την εξουσίαν εσημείωνε το ξύπνημα της φυλής και νέαν περίοδον αναγεννήσεως δια το Ελληνικόν Έθνος.
Τί ήλπιζεν ο Βενιζέλος συμμαχών με τους Βουλγάρους;
Εάν υπήρχον Βούλγαροι υπόδουλοι εν Τουρκία, εάν οι Βούλγαροι ηδύναντο να αρκεσθούν εις μέρος της Μακεδονίας, όπου επεκράτει το Σλαυόφωνον στοιχείον, το οποίον είχε φανατίσει κατά τα τελευταία έτη η Βουλγαρική προπαγάνδα, θα ήτο εύκολος η συνεννόησις, όπως ήτο εύκολος με τους Σέρβους.
Θα ήτο δυνατόν να γίνουν παντός είδους παραχωρήσεις, ήρκει να μη εχάνομεν την Θράκην. Αλλ' οι Βούλγαροι το είχον δηλώσει επανειλημμένως, αφ' ης ημέρας ανεφάνησαν εις τον Αίμον, ότι εις την Ελλάδα δεν ανεγνώριζον ποτέ να λάβη πέραν της Ελασσώνος, και αυτό ακόμη με την υστεροβουλίαν, ότι εάν έφθανον μέχρις Ελασσώνος θα εβάδιζον μίαν ημέραν και κατά των Αθηνών.
Σέρβοι και Βούλγαροι, δεχόμενοι την Ελλάδα εις την Συμμαχίαν, εσκέπτοντο μόνον να της αφήσουν την Κρήτην και την Ήπειρον.
Ο Βενιζέλος ώφειλε να γνωρίζη ότι συμμαχών με αυτούς εκινδύνευε να χάση και τας Αθήνας.
Όταν εκηρύχθη ο πόλεμος του 1912 έγραψα εξ Αιγύπτου, ένθα εδικηγόρουν, εις τον Υπουργόν του Βενιζέλου Εμμ. Ρέπουλην(15), προς ον με συνέδεε κάποια παλαιά δημοσιογραφική φιλία, επιστολήν την οποίαν δύναται να εύρη, εάν φυλάττη όπως εγώ τα γράμματα, τα οποία λαμβάνει.
Του έγραφα: «Επράξατε επικίνδυνα, συμμαχήσαντες με τους Βουλγάρους. Προσέξατε, διότι αφού τους οδηγήσετε εις Κωνσταντινούπολιν, θα στραφούν κατά των Αθηνών».
Απέναντι των Βουλγάρων, μίαν πολιτικήν είχεν η Ελλάς, παρασκευήν στρατού και στόλου και φανατισμόν εις την Μεγάλην Ιδέαν, όπως αμφισβητήσωμεν μίαν ημέραν και αυτήν την Αν. Ρωμυλίαν(16), και τιμωρήσωμεν τους Βουγλάρους δια τας μέχρι τούδε καταδιώξεις του Ελληνισμού εν Μακεδονία και Βουλγαρία.
Αντ' αυτής της πολιτικής ο Βενιζέλος επήρεν από το χέρι τους Βουλγάρους και τους είπε: «Αγαπητοί Βούλγαροι, ξεύρω ότι διψάτε θάλασσαν, Αιγαίον Κωνσταντινούπολιν, Θεσσαλονίκην, ότι πεινάτε Ελληνικόν κρέας. Ελάτε να σας τα δώσω όλα, σας παρακαλώ μόνον να μου αφήσετε και εμένα ένα κομμάτι. Και αφού τα φάτε, ελπίζω να καθήσετε ήσυχοι, διότι εγώ θυσιάζω τον μισόν Ελληνισμόν δια να σώσω τον άλλον μισόν, και πραγματοποιήσω το όνειρον της ΄Βαλκανικής Ομοσπονδίας΄».
Ούτως ο μεγαλύτερος μεταξύ μας Έλλην, τον οποίον ονομάζομεν Καβούρ, Μεσσίαν, Σωτήρα, Βουλγαροκτόνον, κατέφερε πρώτος το καιριώτερον πλήγμα κατά της Μεγάλης Ιδέας, καθ' ην στιγμήν η άνοδός του εις την εξουσίαν εσημείωνε το ξύπνημα της φυλής και νέαν περίοδον αναγεννήσεως δια το Ελληνικόν Έθνος.
Τί ήλπιζεν ο Βενιζέλος συμμαχών με τους Βουλγάρους;
Εάν υπήρχον Βούλγαροι υπόδουλοι εν Τουρκία, εάν οι Βούλγαροι ηδύναντο να αρκεσθούν εις μέρος της Μακεδονίας, όπου επεκράτει το Σλαυόφωνον στοιχείον, το οποίον είχε φανατίσει κατά τα τελευταία έτη η Βουλγαρική προπαγάνδα, θα ήτο εύκολος η συνεννόησις, όπως ήτο εύκολος με τους Σέρβους.
Θα ήτο δυνατόν να γίνουν παντός είδους παραχωρήσεις, ήρκει να μη εχάνομεν την Θράκην. Αλλ' οι Βούλγαροι το είχον δηλώσει επανειλημμένως, αφ' ης ημέρας ανεφάνησαν εις τον Αίμον, ότι εις την Ελλάδα δεν ανεγνώριζον ποτέ να λάβη πέραν της Ελασσώνος, και αυτό ακόμη με την υστεροβουλίαν, ότι εάν έφθανον μέχρις Ελασσώνος θα εβάδιζον μίαν ημέραν και κατά των Αθηνών.
Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΙΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Δυστυχώς ο Βενιζέλος συμμαχών με τους Βουλγάρους, εγένετο ο πρωταίτιος της δημιουργίας της Μεγάλης Βουλγαρίας, την οποίαν οι Βούλγαροι δεν είχον έως τότε κατορθώσει να δημιουργήσουν.
Από της στιγμής εκείνης η ελληνικότατη Θράκη ήτο προ παντός καταδικασμένη εις τον εκβουλγαρισμόν και τον όλεθρον.
Οι Βούλγαροι πολεμήσαντες επί αιώνας κατά των Βυζαντινών Ελλήνων δεν είχον ποτέ κατορθώσει και κατά τας ημέρας των μεγαλυτέρων θριάμβων των να κατέλθουν εις το Αιγαίον, να εισέλθουν εις Κωνσταντινούπολιν και εγκατασταθούν εις Θεσσαλονίκην, ή άλλην ελληνικήν οχυρωμένην πόλιν. Και ιδού ότι ημείς εφαρμόζοντες την πολιτικήν της "εκκαθαρίσεως" και της "Ομοσπονδίας του Αίμου" και των τολμηρών εγχειρήσεων, ωδηγήσαμε τους Βουλγάρους δια πρώτην φοράν εις το Αιγαίον και εθυσιάσαμεν, ελαφρά τη καρδία, την Θράκην, την οποίαν αφήκαμεν εις τον τελειωτικόν εκβουλγαρισμόν. Θα ερωτήσετε τότε: " Έπρεπε, λοιπόν, να μη γίνη η συμμαχία του 1912, και τί έπρεπε να γίνη;" Βεβαίως, η συμμαχία του 1912 όπως έγινεν υπήρξεν ολεθρία και ηδύνατο να είναι ολεθριωτέρα, εάν δεν εβοήθει η τύχη. Οι Σέρβοι και Βούλγαροι είχον συνεννοηθή περί της διανομής των τουρκικών της Ευρώπης εδαφών, τα οποία όμως απετέλουν την κυρίαν ελληνικήν κληρονομίαν. Ήτο εύκολον να συνεννοηθούν δια την διανομήν μεταξύ των, ως επίσης, να συνεννοηθούν όπως επιτεθούν κατά της Ελλάδος εάν διεφώνει. Εθεωρούντο και οι δύο λαοί συγγενείς και ομόγλωσσοι και διέθετον στρατόν 500.000 περίπου, εναντίον μόλις 150.000 ελληνικού στρατού. Η τέχνη ήτο να λυθή το Ανατολικόν Ζήτημα, χωρίς να κατορθώσουν να κατέλθουν οι Βούλγαροι εις το Αιγαίον. Διότι αφ' ης στιγμής θα έφθανον εις την θάλασσαν, θα ήτο τούτο οριστική θυσία της Θράκης.
Η Βουλγαρία θα γίνη ναυτική δύναμις και δεν θα ησυχάσωμεν ποτέ. Εάν, λοιπόν, η Ελλάς δεν εισήρχετο εις την συμμαχίαν εκείνην και δεν συνετέλει δια του στρατού και του στόλου της εις την ήτταν της Τουρκίας, η Σερβία και η Βουλγαρία δεν θα ηδύναντο να νικήσουν μόναι την Τουρκίαν, καθώς εκ του πολέμου απεδείχθη.
Εάν η Ελλάς έμενεν ουδετέρα, ηδύνατο να πάρη από την Τουρκίαν την Κρήτην και την Ήπειρον, θα έμενον δε ακέραιαι η Μακεδονία και η Θράκη, εις τας οποίας η Τουρκία θα ηναγκάζετο υπό της Ευρώπης να εισαγάγη μεταρρυθμίσεις. Όπως ήτο το σχέδιον.
Ημείς θεωρούμεν τόσον σπουδαίαν την κάθοδον των Βουλγάρων εις το Αιγαίον, τόσον ολεθρίαν την απώλειαν της Θράκης, τόσον απαισίαν τήν μεγαλοποίησιν της Βουλγαρίας, ώστε μεταξύ των δύο, δηλαδή ημείς μεν να πάρωμεν την μισή Μακεδονίαν και οι Βούλγαροι την Θράκην, ή να μη πάρη κανείς τίποτε, προτιμώμεν το δεύτερον.
Αλλά μήπως, συμμαχούντες μετά των Βουλγάρων, ηλπίζομεν να καταλάβωμεν καν την Μακεδονίαν;
Οι Βούλγαροι, ως ήτο επόμενον, συνθηκολογήσαντες με τους Τούρκους, εστράφησαν εναντίον μας.
Η Κυβέρνησις διέπραξε, συν τοις άλλοις, το σφάλμα, να επιτρέψη εις τους Βουλγάρους να εισέλθουν εις την Θεσσαλονίκην, και να εγκατασταθούν ως συγκύριοι. Οι Βούλγαροι εζήτουν την Θεσσαλονίκην, απειλούντες πόλεμον.
Ποία θα ήτο η θέσις του Βενιζέλου και του Ελληνισμού, εάν οι Βούλγαροι συνεννοούμενοι με τους Σέρβους, πράγμα ευκολώτατον και φυσικώτατον, επήρχοντο καθ' ημών;
Φρίττει κανείς αναλογιζόμενος πώς εσώθημεν της Βουλγαρικής αυτής επιδρομής από μίαν τρίχα. Ευτυχώς η απληστία η υπερβολική των Βουλγάρων, η οποία υπήρξεν αιτία της Ελληνοσερβικής συμμαχίας και του δευτέρου πολέμου, και η γενναιότης των χωρικών μας, έσωσαν εις το Κιλκίς την Ελλάδα από τρομεράς καταστροφής.
Φαντασθήτε, εάν δεν εγίνετο ο δεύτερος πόλεμος και έμεναν οι Βούλγαροι έξω της Θεσσαλονίκης, εις τα σύνορα των δύο λιμνών, τα οποία μεταξύ των δύο πολέμων, εξελιπάρει ο Βενιζέλος, ως την υπερτάτην επιτυχίαν των αγώνων του. (Γκέσωφ(17), σελ. 184). Η Θεσσαλονίκη, καταστρεφομένη εμπορικώς, θα έμενεν στρατιωτικώς εις την διάκρισιν των Βουλγάρων, όπου θα εισήρχοντο μίαν ωραίαν πρωίαν, όταν θα το έκρινον εύλογον, χωρίς καν να μας ειδοποιήσουν.
Αλλά προ παντός ο Βενιζέλος υπήρξεν αμείλικτος εις το ζήτημα της Θράκης.
Το να χάσει εν Κράτος μίαν επαρχίαν, το να υποστή ένα Έθνος ένα ακρωτηριασμόν, είναι καθημερινή ιστορία· αλλ' ουδέποτε ηκούσθη ένας εθνικός ηγέτης να κηρύττη ότι ένα μέρος του Εθνικού σώματός του δεν του εχρειάζετο και ότι έπρεπε να θυσιάση μέρος της Ελλάδος δια να σώση το υπόλοιπον, χωρίς καμμίαν καν σκέψιν να προσπαθήση να σώση το υπόλοιπον τούτο. Μόνον κατόπιν ήττης εις τα πεδία των μαχών ή κατόπιν βίας εξασκουμένης δια συνθήκης τινός, τα έθνη υπέκυψαν εις τους ακρωτηριασμούς των.
Αλλ' ουδέποτε ηκούσθη πολιτική στηριζομένη εις την εγκατάλειψιν εθνικών εδαφών, χωρίς την σκέψιν και της επανακτήσεως, χωρίς προσπάθειαν καμμίαν, όπως επανακτηθούν τα απολεσθέντα. Διότι, ο Βενιζέλος δυστυχώς την πολιτικήν της εκκαθαρίσεως εστεφάνου με μίαν αγρίαν "ειλικρίνειαν", η οποία τον καθίστα περιώνυμον εις την Ευρώπην και προσφιλή εις τους εχθρούς μας της Ανατολής, αλλά ολέθριον εις τα εθνικά συμφέροντα.
Εις την διάνοιαν του Βενιζέλου η Θράκη έπρεπεν αμετακλήτως να θυσιασθή δια να σωθή η Θεσσαλονίκη. Όλη του η πολιτική βάσις έχει την οριστικήν θυσίαν της Θράκης· εις τους αρχαίους χρόνους θα κατηγορείτο ως Θρακαφέτης. Καθ' ην στιγμήν, μεταξύ των δύο πολέμων συνεννοείτο με τους Βουλγάρους δια τα μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδος νέα σύνορα, παρουσιάσθη εις τον Βενιζέλον Επιτροπή Σερραίων, όπως συνηγορήση, ίνα η Κυβέρνησις επιμείνη εις την προσάρτησιν και της Α. Μακεδονίας. Εάν ο Βενιζέλος ενεπνέετο από την ιδέαν ότι τίποτε δεν έπρεπε να χαθή δια τον Ελληνισμόν, και ότι πάσαν τυχόν απώλεια αναγκαστική θα ήτο προσωρινή, θα εδέχετο την επιτροπήν των Σερραίων με συντετριμμένην καρδίαν και με δάκρυα εις τους οφθαλμούς, και θα έλεγε:
"Κλαίω, όπως και σεις, δια την ανάγκην εις την οποίαν ευρίσκομαι να εγκαταλείψω την Ανατ. Μακεδονίαν. Θα πράξω ό,τι δύναμαι δια την προσάρτησιν· αλλ' ολίγας έχω ελπίδας να επιτύχω· σας βεβαιώ όμως ότι η απώλεια θα είναι προσωρινή, διότι ο Ελληνισμός αδύνατον είναι να ζήση χωρίς την Αν. Μακεδονίαν και την Θράκην".
Αντί της γλώσσης ταύτης, υπεδέχθη τους Σερραίους ουχί ως πατήρ βλέπων τα τέκνα του θρηνούντα δια την απώλειαν των εστιών των, αλλά με σκαιότητα αξίαν ξένου διπλωμάτου, θέλων να δημιουργήση εν Ελλάδι την σχολήν του σκληρού και αλυγίστου τάχα πολιτικού, όστις δεν συνεκινείτο, αλλ' εγνώριζε να τα σκοτώνη τα παιδιά του χωρίς να δακρύη. Και όταν οι Σερραίοι ηπείλησαν εν τη απελπισία των, ότι θα διωργάνουν αντίστασιν εναντίον της Βουλγαρικής καταστροφής, ο Βενιζέλος τους απεδίωξε με λέξεις σκαιάς. Εις την Επιτροπήν μάλιστα είπε και τα εξής θαυμάσια, οπαδός ο ίδιος της ισορροπίας και των μαθηματικών υπολογισμών, δια τα οποία κατηγορούμεν τους ξένους Διπλωμάτας. "Κάθε σύμμαχος θα πάρη αναλόγως του στρατού, τον οποίον προσέφερεν. Η Ελλάς, ήτις παρέταξε τον ολιγότερον στρατόν, θα πάρη τα ολιγότερα!..". Ούτε εθνολογικώς ήθελε να συζητήση το ζήτημα, ούτε ελπίδας να δώση δια το μέλλον.
Και όταν οι Σερραίοι υπέβαλον μετά των Θρακών το γνωστόν εις την Βουλήν υπόμνημά των και προεκλήθη ως εκ τούτου συζήτησις επί της πολιτικής της Κυβερνήσεως, ο Βενιζέλος προέβη εις τας εξής περιφήμους περί "σπονδυλικής στήλης" δηλώσεις του της 2ας Μαρτίου 1913:
Από της στιγμής εκείνης η ελληνικότατη Θράκη ήτο προ παντός καταδικασμένη εις τον εκβουλγαρισμόν και τον όλεθρον.
Οι Βούλγαροι πολεμήσαντες επί αιώνας κατά των Βυζαντινών Ελλήνων δεν είχον ποτέ κατορθώσει και κατά τας ημέρας των μεγαλυτέρων θριάμβων των να κατέλθουν εις το Αιγαίον, να εισέλθουν εις Κωνσταντινούπολιν και εγκατασταθούν εις Θεσσαλονίκην, ή άλλην ελληνικήν οχυρωμένην πόλιν. Και ιδού ότι ημείς εφαρμόζοντες την πολιτικήν της "εκκαθαρίσεως" και της "Ομοσπονδίας του Αίμου" και των τολμηρών εγχειρήσεων, ωδηγήσαμε τους Βουλγάρους δια πρώτην φοράν εις το Αιγαίον και εθυσιάσαμεν, ελαφρά τη καρδία, την Θράκην, την οποίαν αφήκαμεν εις τον τελειωτικόν εκβουλγαρισμόν. Θα ερωτήσετε τότε: " Έπρεπε, λοιπόν, να μη γίνη η συμμαχία του 1912, και τί έπρεπε να γίνη;" Βεβαίως, η συμμαχία του 1912 όπως έγινεν υπήρξεν ολεθρία και ηδύνατο να είναι ολεθριωτέρα, εάν δεν εβοήθει η τύχη. Οι Σέρβοι και Βούλγαροι είχον συνεννοηθή περί της διανομής των τουρκικών της Ευρώπης εδαφών, τα οποία όμως απετέλουν την κυρίαν ελληνικήν κληρονομίαν. Ήτο εύκολον να συνεννοηθούν δια την διανομήν μεταξύ των, ως επίσης, να συνεννοηθούν όπως επιτεθούν κατά της Ελλάδος εάν διεφώνει. Εθεωρούντο και οι δύο λαοί συγγενείς και ομόγλωσσοι και διέθετον στρατόν 500.000 περίπου, εναντίον μόλις 150.000 ελληνικού στρατού. Η τέχνη ήτο να λυθή το Ανατολικόν Ζήτημα, χωρίς να κατορθώσουν να κατέλθουν οι Βούλγαροι εις το Αιγαίον. Διότι αφ' ης στιγμής θα έφθανον εις την θάλασσαν, θα ήτο τούτο οριστική θυσία της Θράκης.
Η Βουλγαρία θα γίνη ναυτική δύναμις και δεν θα ησυχάσωμεν ποτέ. Εάν, λοιπόν, η Ελλάς δεν εισήρχετο εις την συμμαχίαν εκείνην και δεν συνετέλει δια του στρατού και του στόλου της εις την ήτταν της Τουρκίας, η Σερβία και η Βουλγαρία δεν θα ηδύναντο να νικήσουν μόναι την Τουρκίαν, καθώς εκ του πολέμου απεδείχθη.
Εάν η Ελλάς έμενεν ουδετέρα, ηδύνατο να πάρη από την Τουρκίαν την Κρήτην και την Ήπειρον, θα έμενον δε ακέραιαι η Μακεδονία και η Θράκη, εις τας οποίας η Τουρκία θα ηναγκάζετο υπό της Ευρώπης να εισαγάγη μεταρρυθμίσεις. Όπως ήτο το σχέδιον.
Ημείς θεωρούμεν τόσον σπουδαίαν την κάθοδον των Βουλγάρων εις το Αιγαίον, τόσον ολεθρίαν την απώλειαν της Θράκης, τόσον απαισίαν τήν μεγαλοποίησιν της Βουλγαρίας, ώστε μεταξύ των δύο, δηλαδή ημείς μεν να πάρωμεν την μισή Μακεδονίαν και οι Βούλγαροι την Θράκην, ή να μη πάρη κανείς τίποτε, προτιμώμεν το δεύτερον.
Αλλά μήπως, συμμαχούντες μετά των Βουλγάρων, ηλπίζομεν να καταλάβωμεν καν την Μακεδονίαν;
Οι Βούλγαροι, ως ήτο επόμενον, συνθηκολογήσαντες με τους Τούρκους, εστράφησαν εναντίον μας.
Η Κυβέρνησις διέπραξε, συν τοις άλλοις, το σφάλμα, να επιτρέψη εις τους Βουλγάρους να εισέλθουν εις την Θεσσαλονίκην, και να εγκατασταθούν ως συγκύριοι. Οι Βούλγαροι εζήτουν την Θεσσαλονίκην, απειλούντες πόλεμον.
Ποία θα ήτο η θέσις του Βενιζέλου και του Ελληνισμού, εάν οι Βούλγαροι συνεννοούμενοι με τους Σέρβους, πράγμα ευκολώτατον και φυσικώτατον, επήρχοντο καθ' ημών;
Φρίττει κανείς αναλογιζόμενος πώς εσώθημεν της Βουλγαρικής αυτής επιδρομής από μίαν τρίχα. Ευτυχώς η απληστία η υπερβολική των Βουλγάρων, η οποία υπήρξεν αιτία της Ελληνοσερβικής συμμαχίας και του δευτέρου πολέμου, και η γενναιότης των χωρικών μας, έσωσαν εις το Κιλκίς την Ελλάδα από τρομεράς καταστροφής.
Φαντασθήτε, εάν δεν εγίνετο ο δεύτερος πόλεμος και έμεναν οι Βούλγαροι έξω της Θεσσαλονίκης, εις τα σύνορα των δύο λιμνών, τα οποία μεταξύ των δύο πολέμων, εξελιπάρει ο Βενιζέλος, ως την υπερτάτην επιτυχίαν των αγώνων του. (Γκέσωφ(17), σελ. 184). Η Θεσσαλονίκη, καταστρεφομένη εμπορικώς, θα έμενεν στρατιωτικώς εις την διάκρισιν των Βουλγάρων, όπου θα εισήρχοντο μίαν ωραίαν πρωίαν, όταν θα το έκρινον εύλογον, χωρίς καν να μας ειδοποιήσουν.
Αλλά προ παντός ο Βενιζέλος υπήρξεν αμείλικτος εις το ζήτημα της Θράκης.
Το να χάσει εν Κράτος μίαν επαρχίαν, το να υποστή ένα Έθνος ένα ακρωτηριασμόν, είναι καθημερινή ιστορία· αλλ' ουδέποτε ηκούσθη ένας εθνικός ηγέτης να κηρύττη ότι ένα μέρος του Εθνικού σώματός του δεν του εχρειάζετο και ότι έπρεπε να θυσιάση μέρος της Ελλάδος δια να σώση το υπόλοιπον, χωρίς καμμίαν καν σκέψιν να προσπαθήση να σώση το υπόλοιπον τούτο. Μόνον κατόπιν ήττης εις τα πεδία των μαχών ή κατόπιν βίας εξασκουμένης δια συνθήκης τινός, τα έθνη υπέκυψαν εις τους ακρωτηριασμούς των.
Αλλ' ουδέποτε ηκούσθη πολιτική στηριζομένη εις την εγκατάλειψιν εθνικών εδαφών, χωρίς την σκέψιν και της επανακτήσεως, χωρίς προσπάθειαν καμμίαν, όπως επανακτηθούν τα απολεσθέντα. Διότι, ο Βενιζέλος δυστυχώς την πολιτικήν της εκκαθαρίσεως εστεφάνου με μίαν αγρίαν "ειλικρίνειαν", η οποία τον καθίστα περιώνυμον εις την Ευρώπην και προσφιλή εις τους εχθρούς μας της Ανατολής, αλλά ολέθριον εις τα εθνικά συμφέροντα.
Εις την διάνοιαν του Βενιζέλου η Θράκη έπρεπεν αμετακλήτως να θυσιασθή δια να σωθή η Θεσσαλονίκη. Όλη του η πολιτική βάσις έχει την οριστικήν θυσίαν της Θράκης· εις τους αρχαίους χρόνους θα κατηγορείτο ως Θρακαφέτης. Καθ' ην στιγμήν, μεταξύ των δύο πολέμων συνεννοείτο με τους Βουλγάρους δια τα μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδος νέα σύνορα, παρουσιάσθη εις τον Βενιζέλον Επιτροπή Σερραίων, όπως συνηγορήση, ίνα η Κυβέρνησις επιμείνη εις την προσάρτησιν και της Α. Μακεδονίας. Εάν ο Βενιζέλος ενεπνέετο από την ιδέαν ότι τίποτε δεν έπρεπε να χαθή δια τον Ελληνισμόν, και ότι πάσαν τυχόν απώλεια αναγκαστική θα ήτο προσωρινή, θα εδέχετο την επιτροπήν των Σερραίων με συντετριμμένην καρδίαν και με δάκρυα εις τους οφθαλμούς, και θα έλεγε:
"Κλαίω, όπως και σεις, δια την ανάγκην εις την οποίαν ευρίσκομαι να εγκαταλείψω την Ανατ. Μακεδονίαν. Θα πράξω ό,τι δύναμαι δια την προσάρτησιν· αλλ' ολίγας έχω ελπίδας να επιτύχω· σας βεβαιώ όμως ότι η απώλεια θα είναι προσωρινή, διότι ο Ελληνισμός αδύνατον είναι να ζήση χωρίς την Αν. Μακεδονίαν και την Θράκην".
Αντί της γλώσσης ταύτης, υπεδέχθη τους Σερραίους ουχί ως πατήρ βλέπων τα τέκνα του θρηνούντα δια την απώλειαν των εστιών των, αλλά με σκαιότητα αξίαν ξένου διπλωμάτου, θέλων να δημιουργήση εν Ελλάδι την σχολήν του σκληρού και αλυγίστου τάχα πολιτικού, όστις δεν συνεκινείτο, αλλ' εγνώριζε να τα σκοτώνη τα παιδιά του χωρίς να δακρύη. Και όταν οι Σερραίοι ηπείλησαν εν τη απελπισία των, ότι θα διωργάνουν αντίστασιν εναντίον της Βουλγαρικής καταστροφής, ο Βενιζέλος τους απεδίωξε με λέξεις σκαιάς. Εις την Επιτροπήν μάλιστα είπε και τα εξής θαυμάσια, οπαδός ο ίδιος της ισορροπίας και των μαθηματικών υπολογισμών, δια τα οποία κατηγορούμεν τους ξένους Διπλωμάτας. "Κάθε σύμμαχος θα πάρη αναλόγως του στρατού, τον οποίον προσέφερεν. Η Ελλάς, ήτις παρέταξε τον ολιγότερον στρατόν, θα πάρη τα ολιγότερα!..". Ούτε εθνολογικώς ήθελε να συζητήση το ζήτημα, ούτε ελπίδας να δώση δια το μέλλον.
Και όταν οι Σερραίοι υπέβαλον μετά των Θρακών το γνωστόν εις την Βουλήν υπόμνημά των και προεκλήθη ως εκ τούτου συζήτησις επί της πολιτικής της Κυβερνήσεως, ο Βενιζέλος προέβη εις τας εξής περιφήμους περί "σπονδυλικής στήλης" δηλώσεις του της 2ας Μαρτίου 1913:
"Εξ ανάγκης θα περιέλθουν υπό την κυριαρχίαν των συμμάχων πληθυσμοί ελληνικοί και μάλιστα πυκνοί... όχι διότι κατελήφθησαν αι χώραι αύται υπό των Συμμάχων, ή διότι απαιτούσιν ούτοι τούτο, αλλά διότι γεωγραφικοί λόγοι φέρουσιν ημάς εις τοιαύτην θέσιν, ώστε και αν μας έλεγαν οι Σύμμαχοι, ότι είναι διατεθειμένοι να μας αφήσουν να επεκτείνωμεν τα όρια μας προς τα εκεί, δια να περιλάβωμεν και τους ελληνικούς πληθυσμούς της Θράκης, θα ανεγνώριζον, λέγω, ότι η Ελλάς θα ήτο ασθενεστέρα κατά τοιούτον τρόπον εκτεινομένη παρά την θάλασσαν άνευ σπονδυλικής στήλης, παρ' όσον θα ήτο εάν τα όρια αυτής εστρογγυλούντο κατ' άλλην διεύθυνσιν. Υπάρχουν ανάγκαι, τας οποίας ουδείς δύναται να παραγνωρίζη"...*------------------------------------
* Καιρός να προβληματισθούμε σήμερα γιατί τόσον πολύ προωθούνται αι ανωτέρω ιδέες του Ελευθερίου Βενιζέλου και παντού στήνονται ανδριάντες του, ή μετωνομάζονται οδοί, (π.χ. Η Πανεπιστημίου μετωνομάσθη Ελευθερίου Βενιζέλου κ.α...), το αεροδρόμιον μας ωνομάστηκε ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!.. κ.λπ. Μήπως προς χάριν "δήθεν" της Διεθνούς Ειρήνης πρέπει η Ελλάδα να "διαμελισθή" εις τον βωμόν της Ειρήνης σύμφωνα και με τα λεγόμενα της κ. Άννας Ψαρούδα-Μπενάκη πρός τον σημερινόν Πρόεδρον της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολον Παπούλια, ότι επί της Προεδρείας του η Ελλάς θα χάσει κυριαρχικά της δικαιώματα και θα μειωθούν ταΑτομικά Δικαιώματα του πολίτη; Βλ. και δηλώσεις κ. Γεωργίου Ανδρ. Παπανδρέου: "Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας".
Σ.Φ.-Β......τέλος Β΄Μέρους
http://www.metarrythmisis.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου