Γεώργιος Σακκάρης εκ Κυδωνιών (1914-1915)
Γεννήθηκε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) γύρω στο 1870. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, καθώς έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Γύρω στο 1875, μετακόμισε μαζί με τη μητέρα του και τις τρεις αδελφές του στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη φιλολογία με πολλές στερήσεις.
Το 1892 μεταβαίνει για δύο χρόνια στη Γερμανία, όπου συμπλήρωσε τις σπουδές του στην κλασική φιλολογία και στα παιδαγωγικά. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάζεται για λίγο ως σχολάρχης στη Σίφνο και το Σεπτέμβριο του 1895 πηγαίνει στη Σπάρτη της Πισιδίας, όπου διορίζεται διευθυντής του ημιγυμνασίου της πόλης για δύο ή τρία χρόνια.
Ο επόμενος προορισμός του είναι η γενέτειρά του, οι Κυδωνίες, όπου και εργάζεται αρχικά ως καθηγητής του Γυμνασίου Κυδωνιών. Στο διάστημα 1905-1909 χρημάτισε διευθυντής του Γυμνασίου, τίτλος τον οποίο χρησιμοποιεί στα μεταγενέστερα συγγράμματά του. Στο διάστημα αυτό χρημάτισε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του βραχύβιου «Πολιτικού Συνδέσμου» στο Αϊβαλί (1908-1909), ενός μαχητικού συλλόγου αφιερωμένου στην εθνική συγκρότηση και την πολιτική αυτονομία των ελληνορθοδόξων.
Το 1909 παραιτείται από τη θέση του και εγκαταλείπει τις Κυδωνίες για τη Σμύρνη. Εκεί διδάσκει σε ορισμένα από τα πιο σημαντικά εκπαιδευτήρια της πόλης. Είναι βέβαιο ότι δίδαξε στο ιδιωτικό «Ελληνογερμανικόν Λύκειον Κυριάκου Γιαννίκη», καθώς και τα εμπορικά μαθήματα στο αντίστοιχο τμήμα της Ευαγγελικής Σχολής που συστάθηκε την ίδια χρονιά. Δε γνωρίζουμε τις ακριβείς χρονολογίες, έχει ωστόσο διατυπωθεί η άποψη ότι ο Σακκάρης μπορεί να δίδασκε ταυτόχρονα και στα δύο σχολεία, ενώ ο Σολομωνίδης τον κατατάσσει στους καθηγητές του Ομηρείου Παρθεναγωγείου.
Στη συνέχεια μεταβαίνει στην Κύπρο, όπου το Σεπτέμβριο του 1914 διορίστηκε
γυμνασιάρχης του Παγκυπρίου Γυμνασίου Λευκωσίας. Στις 30 Ιανουαρίου 1915, κατά τη σχολική γιορτή των Τριών Ιεραρχών, ο Σακκάρης εκφώνησε τον πανηγυρικό λόγο «? ?λληνισμ?ς ?ν Μικρ? ?σί?», ο οποίος και εκδόθηκε αργότερα. Από την Κύπρο τον βρίσκουμε το 1916 καθηγητή στο Γυμνάσιο της Άμφισσας, όπου και παρέμεινε τρία χρόνια, μέχρι το 1919. Από τότε, μέχρι το 1927, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, μάλλον υπηρετεί ως γυμνασιάρχης σε διάφορα σχολεία των Αθηνών. Για την περίοδο αυτή υπάρχει η μαρτυρία, χωρίς όμως αυτό να είναι σίγουρο, ότι υπηρέτησε ως γυμνασιάρχης στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Ρόδου. Ταυτόχρονα επιδίδεται στη συγγραφή έργων σχετικών με την πατρίδα του, το Αϊβαλί. Πέθανε στην Αθήνα το 1942. Εκπαιδευτική δράση: Το 1892 μεταβαίνει για δύο χρόνια στη Γερμανία, όπου συμπλήρωσε τις σπουδές του στην κλασική φιλολογία και στα παιδαγωγικά. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάζεται για λίγο ως σχολάρχης στη Σίφνο και το Σεπτέμβριο του 1895 πηγαίνει στη Σπάρτη της Πισιδίας, όπου διορίζεται διευθυντής του ημιγυμνασίου της πόλης για δύο ή τρία χρόνια.
Ο επόμενος προορισμός του είναι η γενέτειρά του, οι Κυδωνίες, όπου και εργάζεται αρχικά ως καθηγητής του Γυμνασίου Κυδωνιών. Στο διάστημα 1905-1909 χρημάτισε διευθυντής του Γυμνασίου, τίτλος τον οποίο χρησιμοποιεί στα μεταγενέστερα συγγράμματά του. Στο διάστημα αυτό χρημάτισε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του βραχύβιου «Πολιτικού Συνδέσμου» στο Αϊβαλί (1908-1909), ενός μαχητικού συλλόγου αφιερωμένου στην εθνική συγκρότηση και την πολιτική αυτονομία των ελληνορθοδόξων.
Το 1909 παραιτείται από τη θέση του και εγκαταλείπει τις Κυδωνίες για τη Σμύρνη. Εκεί διδάσκει σε ορισμένα από τα πιο σημαντικά εκπαιδευτήρια της πόλης. Είναι βέβαιο ότι δίδαξε στο ιδιωτικό «Ελληνογερμανικόν Λύκειον Κυριάκου Γιαννίκη», καθώς και τα εμπορικά μαθήματα στο αντίστοιχο τμήμα της Ευαγγελικής Σχολής που συστάθηκε την ίδια χρονιά. Δε γνωρίζουμε τις ακριβείς χρονολογίες, έχει ωστόσο διατυπωθεί η άποψη ότι ο Σακκάρης μπορεί να δίδασκε ταυτόχρονα και στα δύο σχολεία, ενώ ο Σολομωνίδης τον κατατάσσει στους καθηγητές του Ομηρείου Παρθεναγωγείου.
Στη συνέχεια μεταβαίνει στην Κύπρο, όπου το Σεπτέμβριο του 1914 διορίστηκε
Η θητεία του στο Γυμνάσιο Κυδωνιών, αρχικά ως καθηγητή και στη συνέχεια ως γυμνασιάρχη, χαρακτηρίζεται από την εισαγωγή μαθημάτων πρακτικής κατεύθυνσης στο πρόγραμμα διδασκαλίας του σχολείου, όπως Στοιχείων Λογιστικής στις ανώτερες τάξεις, καθώς και Στοιχειωδών Αγροτικών Γνώσεων στην ανώτερη τάξη του Δημοτικού και στις δύο κατώτερες τάξεις του Γυμνασίου.
Ο ίδιος ο Σακκάρης, στην Ιστορία των Κυδωνιών, μιλά με ενθουσιασμό για την καινοτόμο αυτή προσπάθεια. Φαίνεται ότι ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως για την εισαγωγή και καθιέρωση πρακτικών γνώσεων στην εκπαίδευση της πόλης, ενδιαφέρον που ανταποκρινόταν στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Το Αϊβαλί, στη μετάβαση από το 19ο στον 20ο αιώνα, είναι σημαντικό εμπορικό κέντρο της ανατολικής Μεσογείου, με κυρίαρχο το ελληνορθόδοξο στοιχείο στη διακίνηση του εμπορίου αλλά και με μεγάλη ανάπτυξη στον τομέα της αγροτικής παραγωγής (ελαιουργία, αμπελουργία).
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σακκάρης, όσο βρισκόταν στο Αϊβαλί, ίσως το 1902, δημοσίευσε το σχολικό εγχειρίδιο Στοιχε?α Λογιστικ?ς. Σχολικ?ν βοήθημα πρ?ς χρ?σιν τ?ν τελειοφοίτων το? Γυμνασίου. Ο Σακκάρης όμως επέδειξε εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον και για την οργάνωση της εκπαιδευτικής κοινότητας των Κυδωνιών, όπως δηλώνει η φροντίδα του για τη σύνταξη στατιστικών πινάκων της εκπαιδευτικής κίνησης της πόλης κατά την ίδια περίοδο. Έργα:
Ο Γεώργιος Σακκάρης, εκτός από δραστήριος εκπαιδευτικός, υπήρξε και σημαντικός συγγραφέας. Την περίοδο της παραμονής του στις Κυδωνίες και στη Σμύρνη συνέγραψε έργα εκπαιδευτικού και ιστορικού περιεχομένου, και μετά τη μετάβασή του στο ελληνικό κράτος έργα που σχετίζονταν με την ιστορία και τη γλώσσα των Κυδωνιών. Επιπλέον, ο Σακκάρης αναφέρεται ως ρομαντικός ποιητής της εποχής, χωρίς όμως να έχει σωθεί κάποιο δείγμα του ποιητικού έργου του.
Οι πρώτες του μελέτες δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Ξενοφάνης του συλλόγου Μικρασιατών της Αθήνας «Ανατολή», και στη συνέχεια στον Ερανιστή, το περιοδικό του λυκείου Γιαννίκη στη Σμύρνη, το οποίο και διηύθυνε. Από τις πιο σημαντικές είναι: «? παιδαγωγικ? πειθαρχία ?ς παράγων τ?ς κοινωνικ?ς ?ναπτύξεως» –που δημοσιεύτηκε το 1910– και «? φιλοσοφικ? προπαίδεια ?ν το?ς Γυμνασίοις κα? το?ς Λυκείοις», που δημοσιεύθηκε τον επόμενο χρόνο.
Το 1911-1912 εμφανίζεται ως συνεργάτης στο δεκαπενθήμερο περιοδικό των Κυδωνιών Αιολικός Αστήρ. Το 1910, στη Σμύρνη, επιμελήθηκε την έκδοση του έργου Λόγοι εκκλησιαστικοί του Γρηγορίου Σαράφη, με κείμενα των Σταυράκη Αναγνώστου και Αργύριου Μοσχίδη. Άλλες μελέτες του σχετικά με την εκπαίδευση είναι τα Στοιχεία Λογιστικής που συνέγραψε όσο βρισκόταν στο Αϊβαλί καθώς και το σχολικό εγχειρίδιο Λογικ? πρ?ς χρ?σιν τ?ν Γυμνασίων ?γκριθε?σα ?π? το? ?πουργείου Παιδείας (1927) που έγραψε στην Αθήνα και το οποίο εκδιδόταν μεταπολεμικά από τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων μέχρι το 1965.
Μετά την εγκατάστασή του στην Ελλάδα, ο Σακκάρης συνέγραψε μια σειρά από μελέτες που αφορούν την ιστορία και τη γλώσσα της ιδιαίτερης πατρίδας του, βάσει υλικού που είχε συλλέξει κατά την παραμονή του εκεί. Το 1920, στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, του ανατέθηκε από την Επιτροπεία Εθνικών Δημοσιευμάτων, που σύστησε ο Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, η συγγραφή της Ιστορίας των Κυδωνιών, με προφανή σκοπό την ανάδειξη της ελληνικότητας της πόλης και την νομιμοποίηση των ελληνικών εδαφικών αξιώσεων στη Μικρά Ασία.
Το 1940 δημοσιεύει στα Μικρασιατικά Χρονικά το πρώτο μέρος της μελέτης του «Περ? τ?ς διαλέκτου τ?ν Κυδωνιέων ?ν συγκρίσει πρ?ς τ? λεσβιακά». Η συνέχειά της, «Περ? τ?ς διαλέκτου τ?ν Κυδωνιέων. Λεξιλόγιον», ακολουθεί στους τόμους 4 (1948) και 5 του περιοδικού (1952). Η μελέτη αυτή είχε ήδη λάβει το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό που διενήργησε η εν Αθήναις Γλωσσική Εταιρεία το 1919.
http://lyk-pagkyprion-lef.schools.ac.cy/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου