Αργυρός Κυριάκου, ο «Σκρέκας» της ΕΟΚΑ
Τάφηκε στη Λάρνακα, στις 13 Φεβρουαρίου 2014, ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Αργυρός Κυριάκου, από το Γέρι, ο «Σκρέκας» της ΕΟΚΑ. Πέθανε από καρδιά στα 80 του.
Είχα γνωρίσει τον Αργυρό από πολλά χρόνια και άκουσα από το στόμα του πολλά, πάρα πολλά, για τη συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Το επιβλητικό του παράστημα, η λιονταρόψυχη ματιά, ο καθαρός και δυνατός τόνος της φωνής, η επιμονή και παραστατικότητα στα όσα έλεγε, δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για την αλήθεια των λεγομένων του.
Η αγωνιστική του δράση ήταν σημαντική και πολύπλευρη. Τόσο μεγάλη, όσο λίγων αγωνιστών. Υπηρέτησε στους τομείς Λευκωσίας, Λεμεσού, Πιτσιλιάς και Πάφου και, μεταξύ άλλων, υπήρξε συναγωνιστής του ήρωα της αγχόνης Ευαγόρα Παλληκαρίδη, στα λημέρια του Δάσους Πάφου. Συνελήφθη, βασανίστηκε άγρια, αλλά μπόρεσε ν’ αποδράσει υπό δραματικές συνθήκες από τον ειδικό θάλαμο κρατουμένων του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Ήταν ο τελευταίος αγωνιστής που το πετύχαινε αυτό, λίγο πριν λήξει ο αγώνας.
Μικρό δείγμα της προσφοράς και της γενναιοψυχίας του «Σκρέκα», αποτελεί το
πιο κάτω απόσπασμα του επικήδειου λόγου, που είπε ο συναγωνιστής του Γεώργιος Κουής κατά την κηδεία του. Πρόκειται για μιαν άγνωστη πτυχή του απελευθερωτικού αγώνα, που ο ομιλητής θέλησε ν’ αποκαλύψει μετά το θάνατο του αξέχαστου Αργυρού:
«Ήμουν τότε υποτομεάρχης του τομέα Πιτσιλιάς, με τρεις ανταρτικές ομάδες. Απουσιάζοντος εκείνες τις ημέρες του τομεάρχη αείμνηστου Χριστάκη Τρυφωνίδη, πήρα εντολή από τον Αρχηγό Διγενή να παραλάβω κάποιον αγωνιστή και να τον ενSONY DSCτάξω στις ανταρτικές ομάδες του τομέα μου. Πράγματι, μέλη της ΕΟΚΑ μου έφεραν το πρόσωπο αυτό και τον παρέλαβα στα Λειβάδια Πιτσιλιάς. Ήταν ο Αργυρός Κυριάκου.
»Με την προσωπική επαφή μαζί του, διαπίστωσα ότι επρόκειτο περί ενός ενθουσιώδους ατόμου, ενός πατριώτη αγωνιστή έτοιμου να δώσει και τη ζωή του αν χρειαζόταν στο βωμό της ελευθερίας.
»Οι πρώτες αυτές μου εντυπώσεις, επαληθεύτηκαν μετά την ένταξή του στην επιτελική ομάδα του τομέα Πιτσιλιάς. Στη σκληρή και δύσκολη ζωή του αντάρτη προσαρμόστηκε αμέσως και δεν υστερούσε σε τίποτε από τους άλλους αντάρτες συναγωνιστές μας.
»Στις νυχτερινές μας πορείες στα κακοτράχαλα και χιονισμένα βουνά της Μαδαρής και της Παπούτσας, επεδίωκε πάντοτε να προπορεύεται, παρόλο που ήταν σε όλους μας γνωστός ο κίνδυνος υπάρξεως ερευνών υπό Άγγλων στρατιωτών.
Έλαβε μέρος σε όλες τις δραστηριότητες των ανταρτικών μας ομάδων, από τις οποίες ξεχωρίζω μια. Οι Άγγλοι τότε, φοβούμενοι μήπως πέσουν σε ενέδρες, σταμάτησαν να κινούνται με αυτοκίνητα τα βράδια. Έτσι κι εμείς, κατόπιν πολλής σκέψης και μελέτης, αποφασίσαμε να τους κτυπήσουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Επιλέξαμε μιαν απότομη στροφή του δρόμου Πολυστύπου – Χαντριών και, αφού έγινε η αναγνώριση και μελέτη του χώρου, αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί νάρκη κατά του αυτοκινήτου και, στη συνέχεια, εμείς, με τα όπλα μας, να κτυπήσουμε τον στόχο. Αποφασίσαμε, η παρουσία μας να είναι ολιγόλεπτη, αφού ήταν μέρα και, μόλις έδινα το σύνθημα, να τρέξουμε όλοι για τον καθορισμένο χώρο συγκεντρώσεως.
»Έδωσα, πράγματι, το σύνθημα αποχώρησης και όλοι πλην ενός, βρεθήκαμε στον χώρο συγκεντρώσεως. Έλειπε ο Αργυρός Κυριάκου. Η ανησυχία μου μήπως κτυπήθηκε από εχθρικά πυρά έφτασε στο αποκορύφωμα, όμως είχα προσέξει, ότι από τη θέση του Αργυρού ακούστηκαν δυο επιπρόσθετες ριπές.
»Σε λίγο ήρθε και ο Αργυρός και, κατόπιν εξαντλητικής πορείας, φτάσαμε στο λημέρι. Αφού ξεκουραστήκαμε, κάναμε απολογισμό της όλης επιχείρησης. Όλα είχαν κυλήσει ομαλά, πλην της παραφωνίας του Αργυρού να καθυστερήσει την αποχώρησή του. Τότε του ζήτησα εξηγήσεις και μου είπε: «Έριξα δυο ριπές παραπάνω, η μια εν για τον Ιωνά και η άλλη για τον Κολοκάση!», υπονοώντας τους δυο ήρωες του Γερίου, που έπεσαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, στην προσπάθειά τους ν’ απελευθερώσουν τον κατάδικο, τότε τομεάρχη της ΕΟΚΑ, Πολύκαρπο Γιωρκάτζη.
»Αυτός ήταν ο Αργυρός, όπως τον είχα τότε γνωρίσει. Θέλω, τελειώνοντας, να πω στην οικογένειά του, στην αγαπημένη του σύζυγο, τα παιδιά του και τα εγγόνια του να είναι περήφανοι για την προσφορά του αγαπημένου τους Αργυρού στην πατρίδα μας. Να είναι η μνήμη του αιωνία και ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει»
(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου)
http://nikospa.wordpress.com/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου